15/5/16

Quatretonda Endurera

Com la crónica de Carlos es molt bona...... copie i pegue. 

Siempre he sido de la opinión de no mirar los kilómetros ni los metros acumulados a la hora de catalogar rutas, a veces los tienes en cuenta a la hora de calcular la dureza pero nunca sabrás de una gran ruta por esos parámetros. No puedo olvidar los quince kilómetros de espectáculo que nos dio Ángel en La Nucía, con el apoteósico cortafuegos final.
La de hoy ha sido otra grandísima ruta, con poco más de 18 kms y de 500 metros de desnivel. Grande, grande. Organizada por Rafa, el fairy de las rutas, porque sus kilómetros cunden más de lo normal, valen como tres de los habituales.
Y es que hacer una ruta con Rafa significa "sufrir" una sobredosis senderil, las coges de todo tipo, para arriba, para abajo, aptas para bici, o para senderistas, o para cazadores...sabes que vas a patear un poquito, pero también que vas a echar adrenalina a chorros, que vas a comenzar a reír como un loco en las bajadas y que tu horquilla va a comer piedra a base de bien.....je,je,je....
Y eso fue la ruta de hoy, así de simple y, sin embargo, así de maravilloso.....en tan escaso bagaje kilométrico, acabé fundido por lo técnico de la ruta, tanto subiendo como bajando.
Comenzamos de Quatretonda, llegando al punto de reunión después de hacer un poquito de turismo por el pueblo. Me llevo una gran alegria al encontrarme a Rafa y resulta una grandísima sorpresa volver a salir con Polo (Mapache). Casi cinco años sin rodar juntos, la última vez en el fatídico día de mi caída.....seguimos cerrando el círculo. Me faltó Ramón, tenía la esperanza de verlo, no pasa nada, seguiremos insistiendo. Jordi, espere no tardar molt a rodar amb tú també !!!
Junto a Polo viene Guillermo, con el que, una vez nos pusimos a hablar, resulta que ya habíamos coincidido en Elda, en la famosa Darksesion de Borja, muy recordada por el barro y los garrotes usados para limpiar las bicis. Tuvo mala suerte aquel día, la ruta es espectacular.
Comenzamos subiendo tranquilamente por carretera para coger inmediatamente una pista, subimos tranquilos y charlando, rememorando viejos tiempos para, a continuación, entrar en terreno "senderil", que no soltaríamos hasta el último kilómetro de la ruta.
La senda tiene buena pendiente pero, sobre todo, diversos tramos técnicos que se van sucediendo uno tras otro, es muy divertida y el entorno espectacular, por toda la sombra de un bosque de pinos.
Hacemos una pequeña parada en un pozo-cueva de fondo interminable en el que aprovechamos para echarnos alguna foto y comprobar que, o no tiene fondo, o hay un agujero espacio-temporal allí abajo, todavía estamos esperando que la primera piña que echamos toque fondo....

Retomamos la ruta y seguimos hasta que, en un cruce, hay que girar a la izquierda y nos dicen, aquí hay que patear.....¿patear? Luís dixit.....allá fue el motoret (estos valencianos son únicos para sacar motes) a intentarlo, yo le sigo, pasamos la primera parte pero.....rediós....lo que venía después era la leche.....y mira que Luis lo intentó pero era imposible.

Es muy grande Luis, para el no hay nada imposible hasta que no lo intenta, ni siquiera lo que es evidente que no se puede, más de una lección me ha dado con ello...als Plans me remito.
Nos ponemos a caminar un poquito, quedándome rezagado con Andrés, saboreando las vistas, increíbles porque se ve todo el valle. Tuvimos que echar unas fotos, era imposible no parar a admirar el paisaje.

Una vez arriba, bajamos un pelín y llegamos a otro cruce, para girar a la izquierda.....había un poste indicador que Andrés aprovechó para colgar la bici....los postes, como el cerdo, se aprovechan para todo !!!

Aquí ya nos dice Rafa que podemos vestirnos de romano (modo protes "on") aunque todavía no empieza lo fuerte. Nos las calzamos y seguimos por una senda llana pero con continuas piedras que te van obligando a tirar de manillar y estar atento a ellas.....ni un segundo de tregua te da la ruta.
Pero lo más grande del día estaba por venir, paramos para volver a girar a la izquierda y aquí sí, comienza el plato fuerte, un primer trialerón con un inicio brutal, muy técnico y acojonantemente chulo, que pasada.....lo disfruté como un enano, me encantó......supongo que se me nota. No debo ser muy buen jugador de póker.

Una vez pasado ese primer tramo técnico y empinado, la senda suaviza su pendiente pero se mantiene siempre con un punto en el que vas cogiendo piedra tras piedra, salpicada con algún escalón......los yijas comenzaron a sonar por todos lados y entré en éxtasis trialeril, ese en el que comienzas a reir como un loco y no puedes parar mientras sigues cogiendo una piedra tras otra, un escalón tras otro....es la felicidad absoluta, la sonrisa tonta por excelencia, imposible parar aunque los brazos comenzaran a resentirse...
Termina este primer largo tramo, todos flipando y dándonos la mano, felicitándonos por esa primera bajada tan buena. No manteamos a Rafa porque aún quedaba mucho por delante pero a punto estuvo.....el pobre no sabe lo poco que le faltó je,je,je.
Y, cómo no, seguimos sendeando en otro segundo tramo más llano, muy cerrado y con un curveo constante en el que agradecí mucho haberle pegado un tajo al manillar en su día porque cabía justito.
Julio decidió introducirse en el bonito mundo del vegetarianismo por la puerta rápida, le lanzó un buen mordisco a la rama de un pino y, de momento, parece que solo le ha servido para hacerse más carnívoro......cuenta la leyenda que fue el pino quien quiso probar saliva humana....el latigazo fue escuchado en toda la contornada.....no se escucharon más yijas en un buen rato, así de calentito quedó.
Enseguida se cogió un segundo tramo de bajada, muy cortito pero con su pendiente y, sobre todo, plagado de piedras. Las trialeras de hoy tenían un nivel guapo, guapo....

Pisteamos unos metros para girar a la derecha y volver a subir por otra senda muy chula y cerrada, con sus escalones, pasos de roca.....había que estar allí.
A media subida decido que no puedo seguir sin echar unas fotos e inmortalizar el momento....menos mal que son el fiel testigo de mis palabras !!!
Y comienza el segundo trialerón, que me coge un poco de sorpresa porque me doy cuenta que no he bajado el sillín, mientras busco el mando se me suelta una cala.....y todo eso pasando escalón tras escalón.....total, mucha faena acumulada y yo luchando por mantenerme en pie, lo conseguí aunque no fuera muy sobrado je,je,je.
Viene un repecho que aprovechamos los ilicitanos para remontar el grupo y ponerlos los cuatro primeros......mira que duele reconocerlo pero sí, somos unos rallymanes !!!.....y seguimos bajando, senda rápida estrecha y plagada de piedras, como todas las del día.
Reagrupamos y, al seguir, cogemos un par de zetas, la segunda, de derechas bastante complicada por tener un escalón en medio. El escalón lo pasé la segunda vez pero, de ahí a mantenerte y poder girar sin poner pie ni caerte para abajo va un mundo....lo dejaremos para otra ocasión.
Y más trialera guapa, más piedras y escalones....menudo festival....en uno de ellos casi me meto en un lío porque, al existir más de una trazada, me asomé a un escalón y menos mal que paré, de no ser así todavía estarían recogiéndome a cachos....
La trialera terminaba con un paredón de cincuenta metros que te dejaba tiritando, me encontré gente y fue imposible.....qué mala suerte, qué buena excusa....
Salimos a una pista, exultantes y Rafa decide preguntarnos si seguimos para hacer un pequeño bucle que nos hace repetir la segunda mitad de esta última bajada o nos vamos al bar.....son las 10:30....la respuesta es obvia.....nos encantan los bares, adoramos las trialeras...
Lo que no nos había dicho Rafa es que la subida que venía también era potente, una senda con más pasos técnicos, vaya tela, el cansancio ya me iba haciendo mella, comenzaba a sentir machacadas las piernas, los brazos los tenía fundidos...
Aprovecho una cortita pero interesante bajada a medio camino para echar de las escasísimas fotos que he echado bajando, entre que solía ir de los últimos y el nivel que había, apenas había espacio entre unos y otros, así que aproveché este tramo que venía tras una buena subida para coger distancia y sacar alguna. Salieron los valencianos.....si ellos hubieran llevado cámara, nos habrían sacado a nosotros bajando je,je,je.

Pequeño pateo, llegamos a una casa y perdemos la senda.....enviamos varios emisarios a encontrarla y, finalmente, decidimos que campo a través, por supuesto encima de las bicis, hasta volver a salir en mitad de la segunda bajada del día, esta vez ya conocía mejor la trazada y esquivé el escalón asesino....con un poco de suerte, me echó Julio una foto para demostrarlo je,je,je.
De nuevo el último paredón, donde no tuve a nadie delante que me sirviera de excusa y fue lo desgastado de mi rueda trasera y la grava suelta los que me impideron subir hasta el final.....será por excusas....
Aquí sí, ya cogemos el último tramo hacia Quatretonda, cortito pero muy bueno también y al pueblo, donde nos zampamos unos bocatas buenísimos en el bar, alguno suficiente para alimentar un regimiento entero....Rafa, ets el rallyman dels esmorzars !!! Ahí si que no le gana nadie !!!


Magnifica ruta la de hoy, corta pero muy, muy intensa, un festival de sendas montañeras y técnicas, un disfrute de paraje y vistas. De esas que quedan para siempre.....mucho más si las disfrutas con grandes amigos y retomas viejas amistades. I love this game !!!
Moltísimes gracies, Rafa !!!!

Gràcies a tots vosaltres per vindrer a disfrutar amb mi.

4 comentaris:

  1. Ruta para la historia compañero !!! De las q no se olvidan.

    ResponElimina
  2. Ruta para la historia compañero !!! De las q no se olvidan.

    ResponElimina
    Respostes
    1. La Companyia es una part molt important de la ruta. ;)

      Elimina
    2. La Companyia es una part molt important de la ruta. ;)

      Elimina